Από την ώρα που ολοκληρώθηκε ο αγώνας του Μίλτου Τεντόγλου στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μια μόνο σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου: αν ο Τεντόγλου είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας αθλητής στίβου όλων των εποχών. Χθες κερδίζει κάνοντας με 8.52 μ ρεκόρ αγώνων, αλλά είναι σαφώς εξίσου εντυπωσιακό ότι τα τρία άλματα του που μετρήθηκαν είναι καλύτερα από όλων των υπόλοιπων αθλητών που παίρνουν μέρος στον τελικό – κανονικά θα πρεπε να του δώσουν και τα τρία μετάλλια!

Είναι επίσης άξια θαυμασμού η σταθερότητα του και η βελτίωσή του μέσα στο αγώνα: κάνει 8.23 μ στο δεύτερο άλμα, 8.35μ στο τρίτο και 8.52μ στο τέταρτο – μετά χειροκροτεί το κοινό και αποσύρεται. Ο Τεντόγλου είναι σταρ με τον δικό του τρόπο – δηλαδή όπως όλοι οι πραγματικοί σταρ. Συμπεριφέρεται με ένα απίστευτο αυθορμητισμό που του δίνει προσωπικό στυλ. Μπορεί να φοράει γυαλιά ηλίου σε τελικούς, να αγκαλιάζει με σεβασμό την τεράστια Χάικε Ντρέσλερ όπως έκανε χθες όταν την είδε στο γήπεδο ως εθελόντρια, να κερδίζει το πανευρωπαϊκό κάνοντας ρεκόρ αγώνων και την ίδια στιγμή να μιλάει για το χαμένο του χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Ορεγκον και να εκφράζει τη βεβαιότητα πως παγκόσμιος πρωταθλητής θα γίνει του χρόνου. Εγώ είχα την τύχη να παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή την καταπληκτική του καριέρα γιατί κόλλησα μαζί του μετά από μια δήλωσή του: όταν είχε κερδίσει το πρωτάθλημα Ελλάδος είχε πει ότι χρωστά το μετάλλιο στην κοπέλα του γιατί τον νευριάζει πριν από τους αγώνες και αυτό τον γεμίζει αδρεναλίνη. Πριν από τις επιδόσεις, στη φρικτά σοβαροφανή αθλητική Ελλάδα μας μια τέτοια δήλωση σε οδηγεί αυτομάτως στο συμπέρασμα πως ο τύπος που την κάνει δεν είναι κάποιος συνηθισμένος. Ο Τεντόγλου σχεδόν σου επιβάλει να τον ανακαλύψεις, να μάθεις τα πάντα για αυτόν, να τον παρακολουθήσεις, όχι με την αίσθηση πως παρακολουθείς ένα γοητευτικό μυστήριο, όπως δηλαδή παρακολουθείς τους πιο πολλούς Ελληνες αθλητές κι όχι μόνο του στίβου, αλλά με την βεβαιότητα πως έχεις μπροστά σου κάποιο εξαιρετικό τύπο – μια περίπτωση αθλητή από αυτούς που γεννιούνται σε αυτή τη χώρα μια φορά στα πενήντα χρόνια. Γιατί αυτό πρώτα από όλα είναι ο Μίλτος Τεντόγλου: κάτι αληθινά σπάνιο.

Σπορ με τεράστια παράδοση  

Όλα τα μετάλλια είναι σπουδαία σε κάθε διοργάνωση στίβου, αλλά όλα τα μετάλλια δεν είναι ίδια. Το μήκος εν προκειμένω είναι ένα από τα παλιότερα αγωνίσματα στην ιστορία του στίβου – μας έρχεται από τα χρόνια της κλασσικής αρχαιότητας. Τα παιδιά που κάνουν μήκος σε όλο τον κόσμο είναι χιλιάδες: το ίδιο το άθλημα επιτρέπει όνειρα σε αθλητές που προέρχονται από κάθε χώρα. Ο Τεντόγλου διαπρέπει σε ένα σπορ μαζικό και με τεράστια παράδοση. Και μην νομίζει κανείς πως είναι τυχερός γιατί οι επιδόσεις είναι πεσμένες ή λείπουν οι μεγάλοι αθλητές: οι επιδόσεις του Τεντόγλου είναι καταπληκτικές – αρκεί να σκεφτεί κανείς πως με το χθεσινό 8.52μ θα ήταν πρώτος σε τέσσερις από τις πέντε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων (εκτός δηλαδή από το χρυσό που κέρδισε στο Τόκιο θα ήταν «χρυσός» και σε άλλες τρεις), ενώ με την επίδοση αυτή θα ήταν στο βάθρο σε όλους τους Ολυμπιακούς αγώνες από το 1980 και μετά! Υπεραθλητές όπως ο Καρλ Λιούς ή ο Ιρβινγκ Σαλαντίνο κέρδισαν Ολυμπιακούς με επιδόσεις κατώτερες, ενώ ο μυθικός Ιβάν Πεντρόσο, όταν πήρε το χρυσό στο Σίδνεϊ έκανε 8.55μ – με το Μίλτο θα έδινε μάχη, όπως άλλωστε και ο κάποτε βασιλιάς του αθλήματος Ντουάιτ Φίλιπς που κέρδισε το 2004 στην Αθήνα με 8.57μ.

Ο Τεντόγλου έχει βάλει πλώρη για να βρει ένα άλμα που θα τον βάλει στη μικρή λίστα των κυρίαρχων στην ιστορία του σπορ, όσων δηλαδή έχουν περάσει τα 8.70μ (δεν είναι ούτε καν δέκα όλοι κι όλοι…), και όσο τον βλέπω να πατάει και να πετάει, σαν να είναι ο γιός του ανέμου, τόσο περισσότερο πιστεύω τον Πομάσκι που λέει πως μπορεί κάποτε να κυνηγήσει και το παγκόσμιο ρεκόρ! Μην ξεχνάμε ότι είναι μόλις 24 χρονών.

Ως κάτι μοναδικό

Είναι για όλα αυτά ήδη ο μεγαλύτερος Ελληνας αθλητής; Νομίζω τα μετάλλια και οι επιδόσεις στο βιογραφικό του θα αρκούσαν για την καταφατική απάντηση, αλλά υπάρχουν και κάποια άλλα που τον βοηθούν να ξεχωρίσει. Στην ιστορία του ελληνικού στίβου οι αθλητές που δεν ξεπετάχτηκαν ξαφνικά, αλλά έκαναν όλη τη διαδρομή προς την επιτυχία κουβαλώντας σημαντικές διακρίσεις από μικροί, είναι λίγοι. Είναι επίσης ελάχιστοι αυτοί που κέρδισαν χρυσά μετάλλια σε μεγάλους αγώνες συνδυάζοντάς τα με την καλύτερη επίδοση της σεζόν. Είναι εξίσου ελάχιστοι όσοι έχουν καταφέρει να φτάσουν σε μετάλλια, ενώ ήταν φαβορί πριν οι αγώνες ξεκινήσουν. Και είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, όσοι πρωταθλητές μας στο στίβο είχαν την σταθερότητα του Τεντόγλου που εδώ και τρία χρόνια (από τα 21 του δηλαδή…) έχει άλματα πάνω από 8.30μ σε όλους τους μεγάλους αγώνες που παίρνει μέρος, αλλά και στα μίτινγκ στα οποία επίσης διακρίνεται. Ο Τεντόγλου είναι και αθλητής επιδόσεων, αλλά και αθλητής αγώνων. Δεν προετοιμάζεται μυστικά για τους μεγάλους αγώνες όπως άλλοι και δεν χάνεται από την επικαιρότητα για να εμφανιστεί ξαφνικά. Αντρα με αντίστοιχες επιτυχίες, αντίστοιχη σταθερότητα και αντίστοιχη διαρκής παρουσία δεν θυμάμαι – καλούς αθλητές θυμάμαι πολλούς. Σε διάρκεια μόνο η Κατερίνα Στεφανίδη έχει να επιδείξει μεγαλύτερη διαδρομή. Αλλά ο Μίλτος είναι μόλις 24 ετών. Η διαδρομή τους δεν είναι παράλληλη. Κι αν ο τύπος συνεχίσει έτσι και σε αυτό, στη διάρκεια που πρωταγωνιστεί δηλαδή, θα περάσει στην ιστορία του ελληνικού στίβου ως κάτι μοναδικό.

Μπράβο για την επιμονή

Το χρυσό του Τεντόγλου, όπως όλα του τα μετάλλια, ήταν υπέροχο γιατί ήταν αναμενόμενο: κάτι σαν προγραμματισμένο σόου όπου το τι θα συμβεί εξαρτάται αποκλειστικά από τα κέφια του περφόρμερ – ο Μίλτος έχει πάντα κέφια. Δυστυχώς έβαλε λίγο σε δεύτερη μοίρα το χρυσό της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη στα 35χιλιόμετρα βάδιν. Η ιστορία της είναι καταπληκτική: η αθλήτρια από την Καρδίτσα αποσύρθηκε από το σπορ για χρόνια, αλλά δεν το άφησε ποτέ. Εφτασε στην εφετινή μαγική σεζόν της στα 37 της. Το αγώνισμα των 35χιλ βάδιν αντικατέστησε το αγώνισμα των 50 χιλ βάδιν – η Ντρισμπιώτη, ένα κορίτσι που σπούδασε δουλεύοντας όποτε χρειάστηκε και στο τσιπουράδικο της μητέρας της, ήταν καλή στα 20 χιλ βάδιν, αλλά φαίνεται πως τα 35 χιλιόμετρα είναι μια απόσταση ακριβώς στα μέτρα της κι έτσι μετά την τέταρτη θέση στο Ορεγκον ήρθε η πρωτιά στο Μόναχο. Η επιτυχία της είναι απολύτως προσωπική: ας της πούμε ένα μεγάλο μπράβο κυρίως για την επιμονή. Όπως λέει και η ίδια κανείς δεν θα την κατηγορήσει ποτέ ότι τα παράτησε.